Σε περίπου είκοσι μέρες κλείνουμε τα 107 χρόνια από την γέννηση της ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ χαράκτριας, της Βάσως Κατράκη.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το ποια ήταν η Βάσω Κατράκη, είναι παγκοσμίως γνωστή. Αυτό όμως που χρειάζεται να επισημάνουμε είναι το γεγονός ότι ΔΕΝ ΤΙΜΑΤΑΙ όπως αρμόζει στον τόπο που γεννήθηκε.
Κι αυτό είναι γνωστό σε όλους μας, οι ιθύνοντες την θυμούνται μόνο στα λόγια και όταν είναι υποχρεωμένοι να πάνε στο μουσείο σε καμία εκδήλωση, άσχετη, φυσικά, με την Κατράκη και εμείς οι υπόλοιποι, κατά τον πλείστον, την θυμόμαστε όταν περνάμε έξω από το «Κατράκειο».
Περισσότερο το «Κατράκειο» το χρησιμοποιούμε για να προσδιορίσουμε την περιοχή παρά για την αξία και το περιεχόμενο του.
Βλέπετε το Κέντρο Χαρακτικών Τεχνών – Μουσείο Βάσως Κατράκη φτιάχτηκε δευτερεύον για να τιμήσουμε την Βάσω και πρωτεύον να φιλοξενήσουμε τα έργα της που κληροδότησε στην γενέτειρα της.
Εμείς, ωστόσο, της γυρίσαμε την πλάτη μας με το ΑΝΕΝΕΡΓΟ και πολλές φορές ΚΛΕΙΣΤΟ μουσείο.
Το Αιτωλικό ουσιαστικά δεν θυμίζει τίποτα Βάσω Κατράκη. Κι για αυτό, σίγουρα, υπάρχουν ευθύνες, στις οποίες δεν χρειάζεται να επικεντρωθούμε. Εκεί που πρέπει και επιβάλλεται να επικεντρωθούμε είναι στο πως θα ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ουσιαστικά την Βάσω Κατράκη και μέσα από αυτή να ζωντανέψουμε ξανά.
