Αντί να ασχοληθώ σήμερα με την πιο σημαντική θυσία στην παγκόσμια ιστορία, την Έξοδο του Μεσολογγίου, ασχολούμαι με τον αρχιδισμό κάποιων να παρκάρουν τα αμάξια τους ακριβώς έξω από τα καταστήματα του κεντρικού της πόλης μας.
Πριν μερικές μέρες αράζει αμάξι ακριβώς έξω από την πόρτα του καταστήματος του αδελφού μου. Μόλις είχαμε ανοίξει. Κατεβαίνει ένας κυριούλης, «πελάτης», και μας λέει «αγόρια το αφήνω για πέντε λεπτά», «εντάξει του λέμε» έχοντας στο μυαλό μας ότι είναι «πελάτης» και πρέπει να το διαχειριστούμε διπλωματικά.
Πέρασε το πεντάλεπτο, πέρασε το δεκάλεπτο, πέρασε το τέταρτο και βγαίνω έξω μήπως τον δω και του πω να πάρει τ’ αμάξι του γιατί μας έχει κλείσει την είσοδο και έξοδο, αλλά πουθενά. Άφαντος. Παρατηρώ, ακόμα, ότι απέναντι ή πιο πίσω ή πιο μπροστά δεν υπήρχε άλλο αμάξι στο πεζοδρόμιο και άνετα θα μπορούσε να το αφήσει εκεί, αν και πάλι δεν επιτρέπεται.
Τελικά μετά από τριάντα οκτώ λεπτά ήρθε χαμογελαστός, μας χαιρέτησε σαν κύριος, πήρε το αμάξι του και έφυγε.
Και από τότε, ρωτώ τον εαυτό μου, πως το διαχειρίζεσαι;
Λες, ευγενικά, στον κυριούλη και σε κάθε κυριούλη/α να μην αφήνει το αμάξι μπροστά στην είσοδο μου μαγαζιού σου; Με πιθανό αποτέλεσμα να ξινίσουν τα μουτράκια του και με πιθανό αποτέλεσμα να τον χάσεις κι από πελάτη;
Επικοινωνείς με την δημοτική αρχή να βρει μια λύση στο πρόβλημα για να μην ξανασυμβεί; Και γίνεσαι ο κακούλης της υπόθεσης, γιατί και οι ίδιοι γνωρίζουν το πρόβλημα και δεν το λύνουν εδώ και δέκα οκτώ μήνες, με πιθανό αποτέλεσμα να μην ξαναπατήσουν στο μαγαζί σου;
Παίρνεις τηλέφωνο την αστυνομία και κάνεις καταγγελίες; Κι αν μαθευτεί γίνεσαι ο χαζός της υπόθεσης με πιθανό αποτέλεσμα να έχεις ζημιά στην επιχείρηση σου;
Παίρνεις την κατάσταση στα χεριά σου και τοποθετείς εμπόδια μπροστά στο μαγαζί σου, ώστε να μην παρκάρουν; Κ να παραπονιέται ο κόσμος γιατί δεν μπορεί να περάσει το πεζοδρόμιο με πιθανό αποτέλεσμα να δημιουργήσεις πρόβλημα στην δουλεία σου;
Και μιλάμε για ένα εξωτερικό χώρο το όποιον πληρώνουμε κάθε χρόνο στον δήμο.
Όλες οι συμπεριφορές εκτός της απραξίας έχουν άμεσο αντίκτυπο στην εργασία σου και πιθανότητα ζημίας. Βλέπετε, ζούμε σε μια μικρή κοινωνία και προσπαθούμε να αποφεύγουμε τις προστριβές, καταπιέζοντας τον εαυτό μας πολλές φόρες.
Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά που συμβαίνει σχετικό περιστατικό. Ούτε είμαστε οι μονοί που το έχουν βιώσει. Μια άλλη φορά, κοπέλες από διπλανό χωριό, πάρκαραν το αμάξι τους κανονικά μπροστά από το μαγαζί, λες και είναι σε πάρκινγκ, και πήγαν βόλτα στο Λιμανάκι. Πήρα τηλέφωνο κοινό γνωστό για να έρθουν να το πάρουν μερικά λεπτά πριν ανοίξω. Αλλά αυτή την φορά ήταν τραβηγμένο. Για πάνω από μίση ώρα είχαμε αποκλειστεί από την αγορά, με ευθύνη τριτοτέταρτου.
Όσο ευθύνη έχει ο καθένας μας που παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο άλλο τόσο ευθύνη έχει και η δημοτική αρχή που δεν προστατεύει τους καταστηματάρχες του κεντρικού και τους πεζούς.
Οι ξύλινες γλάστρες της προηγούμενης αρχής έγιναν μακαρίτισσες από τους άσχετους οδηγούς.
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο κεντρικός δρόμος του νησιού μας έχει μετατραπεί σε δημοτικό χώρο στάθμισης. Όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει σχέδιο για την Κων/νου Λάσκαρη. Όλοι γνωρίζουμε ότι απαγορεύεται το παρκάρισμα στο πεζοδρόμιο. Όλοι δείχνουμε ανοχή και κατανόηση σε όσους παρκάρουν μπροστά στα κλειστά μαγαζιά του κεντρικού, για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες στους. Όλοι βλέπουμε το χάος που επικρατεί.
Αλλά κάνεις δεν αλλάζει τίποτα με αποτέλεσμα η κατάσταση αυτή να διαιωνίζεται και να μεταφέρεται στις νεότερες γενιές και σε πολίτες εκτός Αιτωλικού.
ΠΗΓΗ:https://etoliko.gr/2021/04/26/kentrikos-dimotikos-xoros-stathmeusis/
