«Με έβριζε, με χτύπαγε. Τον χτύπησα και εγώ. Με έβγαλε γυμνή στο δρόμο… Δεν τον σκότωσα, τον χτύπησα για να φύγει από κοντά μου. Φοβήθηκα για τη ζωή μου».
Είναι τα λόγια της Ελένας στον δικηγόρο της Γιώργο Κανιάρη, στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ. Είναι Ιανουάριος του 2007 και έχει συλληφθεί για τον φόνο του συζύγου της, πατέρα των δύο παιδιών της. Είναι χαμένη, κλαίει συνεχώς, γνωρίζει ότι αφαίρεσε μία ανθρώπινη ζωή. «Πότε θα πάω φυλακή;» ρωτά συνεχώς. «Δύσκολα θα πάμε φυλακή να το θυμάσαι», της λέει ο συνήγορός της. Και δικαιώθηκε.
Η ιστορία της Ελένας δεν ήταν απλή. Η γυναίκα ήταν θύμα ενδοοικογενειακής βίας. Το μαρτύριο της αποκαλύπτεται στο γραφείο του ανακριτή στις 15 Ιανουαρίου 2007. Η κατηγορία βαριά. Ανθρωποκτονία από πρόθεση και οπλοχρησία.
«Γύρισα στο σπίτι μετά τη δουλειά. Με έβριζε, τραβούσε την πιζάμα μου, έσκισε τα εσώρουχά μου, με χτυπούσε με γροθιές στη μύτη, κεφάλι, παντού. Φοβήθηκα, σοκαρίστηκα πολύ. Τη στιγμή εκείνη από το σοκ, τον τρόμο, δεν κατάλαβα τι έγινε… Ήθελα απλά να τον φοβίσω για να με αφήσει να φύγω. Με είχε κλειδώσει και είχε κρύψει τα κλειδιά. Δεν σκότωσα τον Στεφάν, αγαπάω τον άντρα μου. Κάποια στιγμή του ξέφυγα και πήγα στην κουζίνα και πήρα ένα μαχαίρι».
Η Ελένα που μία ζωή ζούσε την κακοποίηση δεν πιστεύει στα αυτιά της όταν ακούει την απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα: «Δείξαμε μεγάλη επιείκεια. Δεν θα κρατηθείτε. Με σύμφωνη γνώμη και της κυρίας Εισαγγελέως θα μείνετε ελεύθερη μέχρι το δικαστήριο. Σας επιβάλλουμε τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της εμφάνισής σας στο Αστυνομικό τμήμα».
Η ώρα της κρίσης
Η Ελένα δεν έχει τελειώσει όμως με τη δικαιοσύνη. Η ώρα της κρίσης για τη «φόνισσα» πλησιάζει.
Τον Φεβρουάριο του 2010 θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ξέρει ότι έχει αφαιρέσει μία ανθρώπινη ζωή. «Φοβάμαι λίγο, με κοιτάζουν παράξενα» λέει στο συνήγορό της. «Να μην φοβάσαι, αλλά έχει γίνει ένα μεγάλο κακό» της απαντά.
Οι μαρτυρίες αποδεικνύουν ότι η κατηγορουμένη δεν ήθελε να σκοτώσει τον Στεφάν. Ο ιατροδικαστής κάνει λόγο για ένα ακίνδυνο τραύμα που αν το είχε δει γιατρός και το είχε συρράψει, το θύμα την επόμενη ημέρα θα έπαιζε μπάλα. Στο δικαστήριο όμως θα παρουσιασθεί και η ιατροδικαστική έκθεση για την Ελένα. Χτυπήματα παντού. «Κάθε άνθρωπος που δέχεται μια επίθεση, δικαιούται να αμυνθεί. Πρέπει να αμυνθεί».
Η Ελένα χρόνια ολόκληρα αμυνόταν. Αποκαλύφθηκε στη δίκη ο εφιάλτης που ζούσε. Όταν έπινε το θύμα έβριζε, χτυπούσε, έβαζε ακόμα και φωτιά στο σπίτι. Η γειτόνισσα περιγράφει τις τελευταίες εφιαλτικές ημέρες. Ο Στεφάν μετά από καυγά την κλείδωσε έξω από το σπίτι γυμνή. Εκείνη έκλαιγε και του ζητούσε να τη λυπηθεί. Οι αστυνομικοί που κλήθηκαν ζήτησαν από τον Στεφάν να μην το ξανακάνει.
Στην απολογία της η Ελένα, τα είπε όλα. Για τη ζήλεια, τα χτυπήματα, την κακοποίηση. Πως τα όνειρά της έγιναν εφιάλτης… «Δεν πίστευα στη ζωή μου ότι θα σκότωνα άνθρωπο» θα πει. «Εγώ τον πήγα στο νοσοκομείο αλλά εκείνος έφυγε μόνος του».
Η πρώτη έκπληξη έρχεται από την εισαγγελέα της έδρας. Ζητά να μετατραπεί η κατηγορία από ανθρωποκτονία σε θανατηφόρα σκοπούμενη σωματική βλάβη. Ο συνήγορος στην αγόρευσή του θα μιλήσει για τη μοιραία εκείνη βραδιά πως ο τρόμος, η ταπείνωση, η αγανάκτηση όπλισαν το χέρι της. Στο τέλος η κατηγορουμένη θα πει δύο λέξεις: «Πιστέψτε με!». Και την πίστεψαν. Το δικαστήριο έβγαλε μία απόφαση σταθμό.
Είχαμε μεταβολή της κατηγορίας σε θανατηφόρα σκοπούμενη σωματική βλάβη και της επιβλήθηκε ποινή έξι χρόνια κάθειρξη και δύο μήνες. Η έφεση είχε αναστέλλουσα δύναμη.
Η λύτρωση
Η Ελένα θα ξανακαθίσει στο εδώλιο αυτή τη φορά στο Εφετείο. Από το 2010 προσπαθεί να βάλει σε τάξη τη ζωή της. Εργάζεται και παλεύει να συνεχίσει.
Πλησιάζοντας η μέρα της δίκης λέει στο δικηγόρο της: «Κύριε Γιώργο μέρα νύχτα προσεύχομαι στο Θεό αλλά δεν νομίζω να με συγχωρέσει».
Τον Νοέμβριο του 2011, το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Αθηνών, αποφασίζει τελεσίδικα με αναγνώριση ελαφρυντικών ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών και δυο μηνών. Η Ελένα έφυγε και πάλι ελεύθερη με αναστολή υπό όρους, για τέσσερα έτη.
Μια παράσταση με προανάκριση, δύο ανακρίσεις, δύο κακουργιοδικεία, ρίχνει την αυλαία της μετά από πέντε χρόνια.
Η ιστορία της Ελένας, δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπο της Δικαιοσύνης. Η Ελένα ήταν και η ίδια θύμα. Η πράξη της δεν δικαιολογείται. Αφαίρεσε μία ανθρώπινη ζωή. Δικαστές και ένορκοι της έδωσαν μία δεύτερη ευκαιρία. Όταν μία γυναίκα δέχεται τη βία, το κακό δεν αργεί, είναι θέμα αργά ή γρήγορα να γίνει.Το ερώτημα είναι τι κάνουμε όλοι μας για να σταματήσουμε τη βία; Τι κάνουμε για να αποτρέψουμε το κακό.
Η εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ», μίλησε με τον δικηγόρο της Έλενας, τον κύριο Γιώργο Κανιάρη. «Ο Γενάρης παγωμένος. Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα που συνάντησα στο κελί της ΓΑΔΑ την φόνισσα της οδού Ντελακρουά. Επί πέντε χρόνια, όσο κράτησαν τα δικαστήρια, έσκαβα βαθιά μέσα στην ψυχή της. Αλήθεια, πόσο εγκληματίας ήταν η Ελένα; Γιατί τα όνειρα που είχε έγιναν ο εφιάλτης της;
Ήταν η ζήλια του Στεφάν, ήταν τα πάθη του. Ήταν ο φόβος, ο τρόμος της Ελένα, η ταπείνωση που όπλισαν το χέρι της. Ήταν βαθύς ο πόνος, βουβός ο θυμός της, μοιραία η νύχτα. Η κατηγορία πολύ βαριά: Φόνος. Όμως, ποτέ της δεν πέρασε την πόρτα της φυλακής».
ΠΗΓΗ: https://www.patrisnews.com/egklima-stin-odo-ntelakroya-ton-skotose-giati-tin-kakopoioyse-vanaysa/
