Ο ουρανός ήταν γεμάτος χρώματα. Κόκκινο, πράσινο, κίτρινο… Οτι μπορούσε να χωρέσει ο νους και να δημιουργήσει η φύση. Σαν ένα ενιαίο ουράνιο τόξο, όχι απλά μια γραμμή ανάμεσα στα σύννεφα αλλά ολόκληρος ο ορίζοντας ήταν γεμάτος χρώματα.
Κάτω στη Γη τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Καπνοί ανάβλυζαν από το ξεραμένο έδαφος ενώ ακόμα δεν είχαν σβήσει όλες οι πυρκαγιές. Τα δέντρα είχαν εξαφανιστεί και οι κατάμαυροι κορμοί τους είχαν απομείνει να θυμίζουν το πράσινο που κάποτε κυριαρχούσε στον κόσμο.
Το λιγοστό νερό που υπήρχε διάσπαρτο στον πλανήτη αποτελούσε σημείο συγκέντρωσης όλων των ζωντανών οργανισμών που είχαν επιβιώσει. Άνθρωποι, ζώα και φυτά, όλοι καθόντουσαν μακριά ο ένας από τον άλλο και διεκδικούσαν την μερίδα που τους αναλογούσε. Εχθροί ακόμα και λίγο πριν το τέλος…
Η βροχή είχε γυρίσει την πλάτη της στη Γη. Άλλωστε χωρίς δέντρα και θάλασσα, χωρίς λίμνες, ποτάμια και καταρράκτες, αλήθεια άραγε, πως θα μπορούσε να υπάρχει; Οι πάγοι είχαν εξαφανιστεί από τους πόλους πολλούς αιώνες πριν, δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να ανατρέψει την κατάσταση.
Η Γη πέθαινε, αργά και βασανιστικά, πιο γρήγορα από κάθε άλλο πλανήτη. Ο πολιτισμός των ανθρώπων ήταν πια κάτι σαν φήμη, σαν ένας μύθος που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα, από γενιά σε γενιά. Οι ελάχιστοι που είχαν απομείνει απλά περνούσαν το χρόνο τους ψάχνοντας για τροφή και νερό.
Τα ζώα είχαν γίνει λιγότερα από ποτέ. Τα άγρια που ζούσαν στις ζούγκλες και τη σαβάνα είχαν εξαφανιστεί πολύ καιρό πριν, πρώτα τα φυτοφάγα που δεν είχαν κάτι να φάνε εξαιτίας της ξηρασίας κι ύστερα τα σαρκοφάγα που δεν έβρισκαν θηράματα να κυνηγήσουν. Σειρά πήραν τα οικόσιτα και τα μόνα που επιβίωσαν ήταν οι γάτες και τα σκυλιά και αυτό επειδή ήταν πάρα μα πάρα πολλά.
Το μεγαλύτερο πλήγμα της κλιματικής αλλαγής το δέχτηκε η χλωρίδα. Η Μητέρα Φύση είχε σχεδόν εξαφανιστεί από τον πλανήτη και μόνο τα φυτά που ζουν δίπλα στις λίμνες υπήρχαν ακόμα. Και αυτά φυσικά ήταν τόσο λίγα όσο και το νερό που είχε απομείνει στη Γη.
Η ανθρώπινη δραστηριότητα ήταν αιτία για την απόκοσμη εικόνα που παρουσίαζε πια ο κόσμος. Εργοστάσια, πυρηνικές δοκιμές, υπερπληθυσμός… Πόσες και πόσες προειδοποιήσεις από τους ειδικούς είχαν πέσει στο κενό. Κανένας δεν άλλαξε τη νοοτροπία του, καμία κυβέρνηση δεν πήρε δραστικά μέτρα.
Μόλις εξαφανιζόταν και το υπόλοιπο νερό που είχε απομείνει στη Γη, τότε θα τερματίζονταν κάθε μορφή ζωής στον κόσμο. Έτσι αυτοί που είχαν επιβιώσει αντί να βρουν κάποιον τρόπο για να συνεργαστούν, χωρίστηκαν σε τρία στρατόπεδα και πολεμούσαν για το ποιος θα ελέγξει το νερό που είχε μείνει.
Οι άνθρωποι είχαν διαλέξει για αρχηγό τον Μονόφθαλμο. Ήταν ένας άντρας κοντά στα πενήντα, ψηλός και γεροδεμένος, έξυπνος και τολμηρός. Εκείνος ήταν που τους οδήγησε στην τελευταία λίμνη του Νότιου Κόσμου, δηλαδή στις περιοχές που βρίσκονται κάτω από τον ισημερινό.
Εκεί βρήκαν μια μικρή ομάδα από σκύλους και γάτες που υπερασπίστηκαν την περιοχή τους σθεναρά αλλά στο τέλος υπέκυψαν στη ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους. Πάνω στη μάχη μια γάτα έβγαλε το ένα μάτι του Μονόφθαλμου και έγινε αφορμή για να πάρει το καινούργιο του όνομα.
Όμως τα ζώα επέστρεψαν στο σημείο με ακόμα περισσότερους μαχητές. Εκεί ήταν που εμφανίστηκε ο Ντόγκο, ο αρχηγός – σκύλος των κυναίλουρων και μίλησε με τον Μονόφθαλμο. Το πως συνεννοήθηκαν είναι από άλλο παραμύθι! Έτσι συμφώνησαν να κρατήσουν από ένα μέρος της λίμνης, ο καθένας για το δικό του είδος.
Κι όλα κυλούσαν ήρεμα και αρμονικά, οι μεν άνθρωποι έτρωγαν φυτά από τη λίμνη και τους νεκρούς των κυναίλουρων, τα δε ζώα είχαν αλλάξει συνήθειες και είχαν γίνει φυτοφάγα. Κάποια μέρα όμως εμφανίστηκε στην άκρη της λίμνης ένα πανύψηλο δέντρο.
Την αμέσως επόμενη ήρθε και ένα δεύτερο και μέσα σε μια βδομάδα είχε πρασινίσει ο τόπος. Η Ανθομαλλούσα, η γριά ιτιά, ήταν εκείνη που εκπροσωπούσε τα φυτά. Μίλησε με τον Μονόφθαλμο και τον Ντόγκο και συμφώνησαν να ζήσει ο καθένας στη μεριά του με το λαό του.
Τα δέντρα έφεραν καρπούς και φρούτα στα κλαδιά τους σε αντάλλαγμα για λίγο περισσότερο νερό. Τα ζώα πρόσθεσαν τα μήλα και τα αχλάδια στη διατροφή τους ενώ μερικά έψαχναν για έντομα στους κορμούς και τις ρίζες των δέντρων. Οι άνθρωποι άρχισαν να φροντίζουν τα φυτά γύρω από τη λίμνη και εκείνα με τη σειρά τους αναπτύχθηκαν ακόμα πιο γρήγορα.
Όμως όλα τα ωραία κάποτε έχουν και ένα τέλος. Και όπως τότε, όταν δηλαδή ξεκίνησαν οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, έτσι και τώρα οι άνθρωποι ήταν αυτοί που χάλασαν τις ισορροπίες. Ένα βράδυ κάποιος άντρας πήγε κρυφά και μάζεψε όσα περισσότερα μήλα μπορούσε, με σκοπό να τα κρύψει και να τα κρατήσει για τον εαυτό του.
Η Ανθομαλλούσα τον κατάλαβε και τον έπνιξε με τα κλαδιά της. Ο Μονόφθαλμος ζήτησε εξηγήσεις και η κατάσταση γρήγορα ξέφυγε. Άνθρωποι και φυτά ξεκίνησαν πόλεμο με αποτέλεσμα γύρω από τη λίμνη να ξεσπάσουν φωτιές και να γεμίσει ο τόπος πτώματα.
Τα δέλεαρ του κρέατος ξύπνησε και πάλι τα ένστικτα των κυναίλουρων οι οποίοι έφαγαν όσους περισσότερους νεκρούς μπορούσαν. Έτσι άρχισε κι άλλος πόλεμος, αυτός ανάμεσα στα ζώα και τους ανθρώπους. Και το νερό περίσσευε για τους επιζώντες αλλά δεν έλεγαν να σταματήσουν τη μάχη.
Φαίνεται οτι είχαν κουραστεί από την ειρήνη και ήθελαν να επιστρέψουν στις παλιές, καταστροφικές του συνήθειες. Ο άνθρωπος εναντίον όλων και τα ζώα να προσπαθούν να αμυνθούν και παράλληλα να κερδίσουν όσο περισσότερο μπορούσαν σε τροφή και νερό.
Τα φυτά όμως ήταν εκείνα που αυξάνονταν. Ο ήλιος τα βοηθούσε να δυναμώσουν όπως και τα περιττώματα των κυναίλουρων και των ανθρώπων. Το χώμα μούσκεψε από το αίμα της μάχης και έθρεψε από τα σάπια πτώματα των δύο πλευρών. Η Ανθομαλλούσα, επειδή κατάλαβε οτι ο πόλεμος δεν βγάζει πουθενά, ζήτησε ανακωχή και με τα ζώα αλλά και με τους ανθρώπους.
Ο Ντόγκο σχεδόν παρακάλεσε να κάνουν και πάλι ειρήνη γιατί ο πληθυσμός των κυναίλουρων είχε πια συρρικνωθεί επικίνδυνα. Η μάχη με τους ανθρώπους ήταν ούτως ή άλλως άνιση και το αποτέλεσμά της θα ήταν να αφανιστούν τόσο οι σκύλοι όσο και οι γάτες από τη Γη.
Ο Μονόφθαλμος δέχθηκε αλλά υπό έναν όρο. Αφού οι κυναίλουροι είχαν μείνει τόσο λίγοι, να πάρουν οι άνθρωποι περισσότερο νερό από τη λίμνη. Να πάρουν δηλαδή και το μερίδιο των ζώων. Η Ανθομαλλούσα συμφώνησε και τον ενημέρωσε οτι οι εναπομείναντες κυναίλουροι θα ζούσαν παρέα με τα φυτά.
Και έτσι πέρασαν οι επόμενοι μήνες, τα χρόνια διαδέχθηκαν το ένα τ’ άλλο και έγιναν δεκαετίες ολόκληρες. Τα ζώα τελικά εξαφανίστηκαν αφού δεν υπήρχε τροφή για να θρέψουν τα παιδιά τους. Χωρίς κρέας οι μανάδες δεν μπορούσαν να έχουν το απαραίτητο γάλα και έτσι μοιραία τα δύο είδη χάθηκαν για πάντα.
Κι ενώ τα φυτά ευημερούσαν, νέα ξεπετάγονταν από τη γη και υψώνονταν περιμετρικά της λίμνης. Τόσο που άρχισε να μειώνεται ο χώρος των ανθρώπων. Ο Μονόφθαλμος, γέρος πια στα χρόνια, ζήτησε από την Ανθομαλλούσα να κάνουν καινούργια συμφωνία.
Εκείνη, αν και αρχικά δύσπιστη φοβούμενη τον χαρακτήρα των ανθρώπων, τελικά δέχτηκε να ακούσει το αίτημά του. Έτσι εκείνος της ζήτησε να σταματήσουν τα φυτά να απλώνονται στην περιοχή τους. Φυσικά αυτό ήταν αδύνατο να συμβεί γιατί έτσι είναι από τη φύση τους, δεν είναι κάτι που κάνουν επίτηδες.
Αυτό ήταν που απάντησε η Ανθομαλλούσα στον Μονόφθαλμο. Τότε εκείνος της είπε να κόψει μερικά δέντρα για να κάνει χώρο για τους δικούς του. Μια προσβολή που θύμωσε τόσο πολύ την ιτιά που τίναξε τα κλαδιά της για να αρπάξει τον γέρο άντρα.
Αυτός κατάφερε να ξεφύγει και φώναξε στους υπόλοιπους ανθρώπους να ανάψουν φωτιές και να ετοιμαστούν για ακόμα μία μάχη. Η απόφαση είχε παρθεί: Στο τέλος της μέρας γύρω από τη λίμνη θα υπάρχει ή πρασινάδα ή καμένη γη. Το αιώνιο πρόβλημα της ανθρωπότητας… Ή το ένα ή το άλλο…
Φυσικά τα φυτά ήταν πολλά περισσότερα και εξολόθρευσαν τους ανθρώπους πολύ γρήγορα. Τοποθέτησαν τα άψυχα κορμιά τους στις ρίζες τους για ακόμα περισσότερη τροφή και απλώθηκαν απ’ άκρη σ’ άκρη γύρω από τη λίμνη και πιο μακριά. Η Γη είχε επιστρέψει στο αρχικό στάδιο. Τότε που υπήρχε μόνο νερό, αέρας, χώμα και πράσινο…
(Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Όλα τα ονόματα και οι τοποθεσίες που αναφέρονται σε αυτό είναι τυχαία και δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα)
