«Ήρθε απλά και μας είπε ότι δεν λειτουργεί το οξύμετρο. Συνήθως όταν το παιδί σου δεν ανταποκρίνεται το σκουντάς, φωνάζεις. Αυτή την αντίδραση δεν την περίμενα». Αυτά κατέθεσε, μεταξύ άλλων, η ειδικευόμενη παιδίατρος Αγλαΐα Καρκανιά, απαντώντας σε ερώτηση της εισαγγελέα της έδρας, στη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου, σχετικά με το εάν η κατηγορούμενη μητέρα, είχε αντιληφθεί όταν το παιδί της είχε υποστεί την ανακοπή στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο της Πάτρας ότι ήταν άπνοο.
Η γιατρός συμμετείχε στην προσπάθεια ανάνηψης του παιδιού μετά την ανακοπή που αυτό υπέστη ενώ το είχε συνοδεύσει και στο νοσοκομείο «Άγιος Ανδρέας» στη Πάτρα, προκειμένου το κοριτσάκι να υποβληθεί, πριν υποστεί την ανακοπή, σε μαγνητική εγκεφάλου. Αρχίζοντας την κατάθεσή της στο δικαστήριο, είπε: «Εξέτασα το παιδί λόγω του πιθανού επεισοδίου σπασμών. Αποφασίστηκε να γίνει μαγνητική εγκεφάλου και εγώ θα συνόδευα το παιδί στον «Άγιο Ανδρέα». Είδαμε το παιδί την επόμενη ημέρα την Παρασκευή και πάλι το βρήκαμε καλά. Και αποφασίστηκε να πάρει εξιτήριο. Η μητέρα μας είπε ότι το παιδί έκανε κάτι σαν εμετό. Την εξετάσαμε και την είδε και η παιδίατρος και η κ. Τριάντου και αποφασίστηκε να διακοπεί η σίτιση και να παραμείνει στο νοσοκομείο. Το μεσημέρι φώναξε η μητέρα για εμετό. Όμως ήταν περισσότερο σάλια. Εξετάσαμε το παιδί και η κ. Δημητροπούλου, δεν βρήκαμε κάτι».
Συνεχίζοντας η μάρτυρας αναφέρθηκε στο περιστατικό της ανακοπής που υπέστη το κοριτσάκι, το οποίο μέχρι τότε ήταν καλά. «…Το απόγευμα ήρθε η μαμά, μας χτύπησε τη πόρτα στο γραφείο των γιατρών. Της άνοιξα εγώ. Την είδα να λέει «κάτι γίνεται με το οξύμετρο δεν δείχνει κάποια ένδειξη», κάτι τέτοιο. Ξεκίνησα να πάω και ήρθε και η κ. Δημητροπούλου. Στα 2 με 3 μέτρα είδα με την νοσηλεύτρια έξω από το δωμάτιο να φωνάζει «ελάτε γρήγορα το παιδί δεν απαντά». Τρέξαμε στο δωμάτιο. Το παιδί δεν ανταποκρινόταν σε κανένα ερέθισμα, ήταν χωρίς σφυγμό στη μέση στη κρεβατιού. Ξεκινήσαμε αμέσως την ανάνηψη. Ήταν πολύ στρεσογόνο και για εμάς όλο αυτό. Θυμάμαι τη κ. Δημητροπούλου να ρωτάει τη μητέρα πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο. Χορηγούσαμε αδρεναλίνη κάναμε θωρακικές πιέσεις. Η κ. Στογιαννίδου κάλεσε τον αναισθησιολόγο. Μετά από μια δύσκολη και τραυματική προσπάθεια καταφέραμε και το παιδί έζησε. Διακομίσθηκε στη μονάδα εντατικής θεραπείας».
Πρόεδρος: Είπατε ότι είδατε το παιδί στο μέσο του κρεβατιού. Πώς ήταν;
Μάρτυρας: Ήταν ανάσκελα στη μέση του κρεβατιού
Πρόεδρος: Θυμάστε που βρίσκονταν το ρινικό οξυγόνο;
Μάρτυρας: Υπήρχε αλλά δεν ήταν στη μύτη του παιδιού.
Πρόεδρος: Το θυμάστε καλά;
Μάρτυρας: Ναι, ήταν βγαλμένο, νομίζω ότι ήταν δίπλα από το παιδί.
Πρόεδρος: Τα χέρια του παιδιού θυμάστε πως ήταν;
Μάρτυρας: Όχι, έχω την εντύπωση ότι ήταν στο πλάι δίπλα από τον κορμό της.
Πρόεδρος: Θυμάστε αν είχε σαλάκια στο στόμα του;
Μάρτυρας: Όχι δεν θυμάμαι
Εισαγγελέας: Η μητέρα όλες τις ημέρες της νοσηλείας ποιον ειδοποιούσε;
Μάρτυρας: Εμείς από τις νοσηλεύτριες το μαθαίναμε.
Εισαγγελέας: Σας είχε παραπονεθεί για το οξυμετρο ότι δεν λειτουργεί όπως πρέπει;
Μάρτυρας: Όχι.
Εισαγγελέας: Τι ώρα ήρθε στο γραφείο των γιατρών την Κυριακή;
Μάρτυρας: Περίπου στις 18.15, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς.
Εισαγγελέας: Η μητέρα είχε αντιληφθεί ότι το παιδί ήταν άπνοο;
Μάρτυρας: Σε εμάς δεν έδωσε αυτήν την εντύπωση. Συνήθως όταν το παιδί σου δεν ανταποκρίνεται το σκουντάς, φωνάζεις. Αυτήν την αντίδραση δεν την περίμενα. Ηρθα απλά και μας είπε ότι δε λειτουργεί το οξύμετρο.
protothema.gr
