Σε ορισμένους φαίνεται πως «ξινίζει» το γεγονός ότι σήμερα υπάρχει πραγματική και ουσιαστική συνεργασία ανάμεσα στη δημοτική αρχή και την Περιφέρεια. Κι όμως, αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση που θα έπρεπε να υπάρχει πάντα: θεσμοί που συνεννοούνται, συντονίζονται και δουλεύουν από κοινού για έργα, χρηματοδοτήσεις και παρεμβάσεις που ωφελούν τον τόπο.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι κάποιοι πειράχτηκαν ακόμη και επειδή ο αντιπεριφερειάρχης Αιτωλοακαρνανίας εξέφρασε δημόσια την άποψη ότι «ο δήμαρχος Μεσολογγίου θα συνεχίσει να έχει ισχυρή παρουσία για πολλά χρόνια ακόμη». Μια δήλωση που, στην πραγματικότητα, απλώς αναγνωρίζει τη σταθερότητα και τη συνεργασία που υπάρχει σήμερα.
Αλλά φαίνεται πως για ορισμένους, το πρόβλημα δεν ήταν η ίδια η δήλωση.
Είναι ότι υπάρχει θεσμική σύμπνοια, συνεργασία και κοινός βηματισμός, κάτι που απ’ ό,τι φαίνεται δεν τους είναι εύκολο να αποδεχτούν.
Για χρόνια, οι δημότες πλήρωσαν το τίμημα της έλλειψης συνεννόησης. Διοικήσεις που δεν ζήτησαν τίποτα, που έχαναν χρηματοδοτήσεις. Προσεγγίσεις που έβλεπαν παντού αντιπάλους, που λειτουργούσαν με καχυποψία και εσωστρέφεια, δεν άφησαν περιθώρια για πρόοδο. Όταν οι διοικήσεις δεν συνεργάζονται, η πόλη μένει στάσιμη. “Ζωντανό παράδειγμα η διοίκηση Λύρου“
Σήμερα, που επιτέλους υπάρχει κοινός βηματισμός και ένα κλίμα παραγωγικής σχέσης, κάποιοι ενοχλούνται. Ίσως γιατί δεν έχουν συνηθίσει να βλέπουν θεσμούς να λειτουργούν με κοινό στόχο. Ίσως γιατί δεν τους ταιριάζει η εικόνα μιας πόλης που μπορεί να ανεβαίνει.
Αν πραγματικά θέλουμε να πάει ο τόπος μπροστά, η συνεργασία δεν είναι πολυτέλεια…. είναι προϋπόθεση! Όποιος λοιπόν δυσφορεί με αυτήν τη σχέση, ας αναρωτηθεί: τι είναι αυτό που δεν θέλει να προοδεύει; Η πόλη ή η αντίληψή του;
