Το κήρυγμα του Ιερόθεου στον Άγιο Αθανάσιο Αμφιλοχίας χθες στην ομώνυμη μεγάλη χριστιανική γιορτή ήταν ένα κομψοτέχνημα.
Όσα περιείχε η ομιλία του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ως τοποτηρητής της χηρεύουσας Μητρόπολης Αιτωλίας και Ακαρνανίας δεν ήταν μόνο θεολογικές θέσεις ή νουθεσίες. Ήταν και σε φιλοσοφικό επίπεδο.
Κι εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Το ρεζουμέ των όσων είπε είναι όντως ότι μιλάει με όλους και τους ακούει όλους, ότι υπάρχουν όρια μεταξύ πίστης και επιστήμης, ότι η Εκκλησία αποφασίζει συνοδικά αλλά παίρνει αποφάσεις, δεν κάνει ο καθένας ότι θέλει. Ποιος όμως μπορεί να τον ακολουθήσει στις αναζητήσεις του στον Αρειανισμό και στο πως ο Άγιος Αθανάσιος σταμάτησε πριν κάτι αιώνες μια ολόκληρη σχέση του χριστιανισμού με τον Αριστοτέλη;
Εκκοσμίκευση, ρελατιβισμός ή σχετικοκρατία, Οικουμενισμός, προσωκρατικοί. Τι από όλα αυτά κατάλαβε το ακροατήριο; Η απάντηση είναι μάλλον ελάχιστα!
Όμως αυτό δεν είναι κακό. Έστω κι ένας να τα καταλαβαίνει καλό θα είναι αυτά να μένουν. Και οι υπόλοιποι να συγκρατούν την αληθινή ουσία που μας διαφεύγει και σε μας που γράφουμε.
Υπάρχουν δύο άκρα, στην Εκκλησία (όπως σε όλα στην ζωή). Το ένα άκρο περιλαμβάνει τους “σχετικιστές”, αυτοί που σου λένε “έλα μωρέ όλα τα ίδια είναι, παπάδες είστε, ένας είναι ο θεός κι ο καθένας τον ψάχνει όπως θέλει, ας ζήσουμε όλοι μαζί αγκαλιά τρέχοντας στα λιβάδια”.
Το άλλο άκρο είναι οι φανατικοί. Ονόματα δεν λέμε… Είναι εκείνοι που όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους τον θέλουν καμένο ή εξορισμένο. Εκείνοι που δεν ακούν, δεν μαθαίνουν, βλέπουν μόνο εχθρούς του Γένους.
Και τα δύο άκρα είναι επικίνδυνα. Όπως σε όλα στη ζωή…
η συντακτική θεολογούσα μονάδα
