Ο Μακαριστός Μητροπολίτης πρ. Αιτωλίας και Ακαρνανίας κύρος Θεόκλητος κατά κόσμον Λουκάς Αβραντίνης γεννήθηκε σε χωριό των Καλαβρύτων στις αρχές της δεκαετίας του ’20 ενώ σώθηκε εκ θαύματος από το ολοκαύτωμα κατά την κατοχή από τους Γερμανούς.
Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr
Εκάρη μοναχός στην ιστορική Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα και το 1943 έλαβε τον πρώτο βαθμό της ιερωσύνης, αυτόν του διακόνου και ύστερα από 3 χρόνια έλαβε τον β’ βαθμό ιεροσύνης.
Το 1954 αποφοίτησε από την θεολογική σχολή των Αθηνών κάτι που για την εποχή εκείνη δεν ήταν όσο εύκολο ίσως φαντάζει σήμερα.
Ανέλαβε την ηγουμενία στην Μονή Αγίου Νικολάου Βλασίας και έπειτα υπηρέτησε ως πρωτοσύγκελος στην μητρόπολη Πατρών από το 1955 έως και το 1957 όπου τοποθετήθηκε λόγω των πολλών χαρισμάτων του αλλά και της εργατικότητας, της ευστροφίας και των γνώσεων του ως πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών στην οποία υπηρέτησε έως το 1965, έτος κατά το οποίο ανήμερα των Εισοδίων της Θεοτόκου χειροτονήθηκε ως μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας αναλαμβάνοντας τα ηνία της μεγαλύτερης σε έκταση μητροπόλεως της Ελλάδος χωρίς να ζητήσει ποτέ από την Ιερά Σύνοδο κάποιον ως βοηθό επίσκοπο μιας και πίστευε πάντοτε ότι εάν δεν αισθανόταν ικανός να ποιμάνει μια μητρόπολη λόγω έκτασης τότε δεν υπήρχε και λόγος να αποδεχτεί εξ αρχής να το κάνει.
Επί 40 έτη αγκάλιασε τον λαό της επαρχιακής αυτής μητροπόλεως και ο λαός τον αισθάνθηκε ως πραγματικό πατέρα και αδελφό.
Το επισκοπικό μέγαρο μπορούσε ο οποιοσδήποτε να το επισκεφθεί οποιαδήποτε ώρα και χτυπώντας την πόρτα του, να αντικρίσει τον πανίψηλο, με σοβαρό αλλά και γλυκό ύφος μητροπολίτη Θεόκλητο καθώς του άνοιγε την πόρτα με χαμόγελο και δίχως ποτέ ίχνος κόπωσης. Έτσι κι εγώ στα τελευταία χρόνια ποιμαντορίας του πολλές φορές τον επισκέφθηκα για να πάρω την ευχή του ως μικρό παιδί.
Ψηλός, με ανάστημα όχι μόνο σωματικό αλλά και ψυχικό και πνευματικό. Ολιγαρκής, καινοτόμος αλλά και δίπλα στον ιερέα και στα μοναστήρια της επικρατείας του.
Δεν παρέλειπε μια φορά τον μήνα να περιδιαβαίνει σε όλες τις μονές της μητροπόλεως του καθώς σε πολλές από αυτές υπήρξε αναστηλωτης και ανακαινιστής τους το οποίο μαρτυρούν και οι δεκάδες μαρμάρινες επιγραφές που τοποθετήθηκαν εκ των υστέρων.
Πολλές φορές σε απομακρυσμένα χωριά και προσκυνήματα χρησιμοποιούσε άλογο προκειμένου να μεταβεί.
Έκδοση περιοδικού χριστιανικού περιεχομένου, έκδοση βιβλίων, συγγραφή πάνω από 15 πνευματικών βιβλίων, δημιουργία πνευματικών κέντρων, γηροκομείων, κατασκηνώσεων και οικοτροφείων.
Φιλοάγιος, ελεήμων, απλός, ταπεινός με ιδιαίτερη διάκριση και αγαθός τη καρδία.
Δεν αποδεχόταν εύκολα προσκλήσεις άλλων μητροπολιτών για να μεταβεί και να συλλητουργήσει σε εκεί εορτασμούς αλλά προτιμούσε να λειτουργεί και να βρίσκεται στο χώρο που του ανατέθηκε να ποιμάνει.
Λάτρεψε το Μεσολόγγι και τους ήρωες του ενώ η φωνή του σε κάθε επιμνημόσυνη δέηση στον Κήπο των Ηρώων μπροστά στον τύμβο ήταν αγέρωχη μα συνάμα προκαλούσε ρίγη συγκίνησης.
Το έργο του πλούσιο και καινοτόμο για την εποχή του αλλά και για την εποχή που διανύουμε, το οποίο θα χρειαζόμασταν αρκετές σελίδες για να το αναφέρουμε.
Τον Απρίλιο του 2005 αποσύρθηκε από την ενεργό δράση καθώς είχε κλονιστεί μερικώς και η υγεία του ενώ 2 χρόνια αργότερα στις 12 Φεβρουαρίου (σαν σήμερα) του 2007 κοιμήθηκε.
Ο Δήμος Ιεράς Πόλεως Μεσολογγίου αφιέρωσε προς τιμήν του μια πλατεία αναγνωρίζοντας το βαρυσήμαντο έργο του στην τοπική κοινωνία.
Στην πλατεία αυτή η οποία βρίσκεται έναντι του σημερινού κτηρίου του δημαρχείου της Πόλεως βρίσκεται και προτομή του.
Ενώ κηρύχθηκε πένθος σε όλη την περιφέρεια της μητροπόλεως και η κηδεία του τελέσθηκε με τιμές εν ενεργεία Μητροπολίτου.
Γύρω από το σεπτό σκήνωμα του δεκάδες κοπέλες κάθε ηλικίας μαυροντυμένες με ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι να θρηνούν τον δικό τους πατέρα.
Ποιες ήταν αυτές οι κοπέλες;
Ήταν κοπέλες που είχαν φιλοξενηθεί στο οικοτροφείο το οποίο δημιούργησε με προσωπικό κόπο κ μόχθο και μάλιστα φρόντιζε όσες φιλοξενούνται εκεί να τις σπουδάσει αλλά και τους έδιδε και ένα συμβολικό ποσό ως προίκα όταν αυτές παντρεύονταν.
Δεν ήταν λίγοι όμως και οι άντρες κάθε ηλικίας που δεν διέμεναν στα όρια της μητροπόλεως αλλά είχαν έρθει από μακρυά για να χαιρετήσουν τον πνευματικό πατέρα και στήριγμα τους κατά την εν τω Μεσολόγγι στρατιωτική τους θητεία όπου πάντοτε φρόντιζε να μεταβαίνει στο στρατόπεδο να συνομιλεί αλλά κυρίως να αφουγγράζεται τις έννοιες των φαντάρων και πολλές φορές να συντρώγει μαζί τους στην τράπεζα.
Ένα αξιομνημόνευτο περιστατικό που έλαβε χώρα στις αρχές της 10ετιας του ’90 στο Μεσολόγγι δείχνει την ανεξικακία, την ακτημοσύνη του, τον αυθορμητισμό του, την απλότητα του αλλά πρωτίστως το υψηλό πνευματικό και θυσιαστικό χαρακτήρα του.
Μια καθημερινή ημέρα καθώς ήταν στο γραφείο του σηκώθηκε και βγήκε περπατώντας προς το κέντρο του Μεσολογγίου (συνήθιζε πολλές φορές πεζός να περιδιαβαίνει τους δρόμους στην έδρα της μητροπόλεως του ώστε να έρχεται άμεσα σε επαφή με τους ποιμενομενους συμπολίτες του, άλλωτε σε μαγαζιά και άλλωτε σε υπηρεσίες και πλατείες, εξάλλου ο βοσκός πάντοτε βρίσκεται ανάμεσα στα πρόβατα του, εκεί βρίσκει τα αδύναμα και τα συμπονεί αλλά και τα στηρίζει).
Ήταν ημέρα κατά την οποία πραγματοποιούταν λαϊκή αγορά στο Μεσολόγγι και κινήθηκε προς τον δρόμο που λάμβανε αυτή χώρα.
Διάβηκε από πάγκο σε πάγκο και συνομιλούσε με πωλητές και αγοραστές. Ξαφνικά ένας πωλητής ο Δ.Θ. πίσω από τον πάγκο του, του λέγει “καλά τα λες εσύ από την μεριά σου και κυκλοφορείς με τα χρυσά, να το είχαμε εμείς θα πλουτίζαμε” δείχνοντας το εγκόλπιο που κρεμόταν από τον λαιμό του μητροπολίτη.
Ο μακαριστός Θεόκλητος ποτέ του δεν φορούσε ούτε στολή, ούτε μήτρα ούτε εγκόλπια ιδιαίτερης αξίας διακατεχόμενος από πνεύμα ακτημοσύνης αλλά και γνωρίζοντας την ματαιότητα των υλικών αγαθών.
Και απαντάει στον πωλητή της λαϊκής αγοράς ο σεβάσμιος ιεράρχης ειρηνευτικά εν μέσω κάποιων που αντέδρασαν επικριτικά προς τα λεγόμενα του πωλητή.
Πιστεύεις αδελφέ μου ότι αυτό το εγκόλπιο θα σε κάνει πλούσιο; πώς θα σε βοηθήσει και θα σε σώσει; Ορίστε πάρτο, δικό σου από τούτη την στιγμή.
Και βγάζοντας το, του παραδίδει το εγκόλπιο με θέρμη και στοργή.
Ο πωλητής στην αρχή σάστισε και τον κοιτούσε αμήχανα ακούγοντας τον να του λέει “πάρτο μην το σκέφτεσαι, δικό σου κι ελπίζω να σε βοηθήσει”.
Τις επόμενες ημέρες σούσουρο έγινε στο Μεσολόγγι για αυτό το γεγονός με αποτέλεσμα και ο τοπικός τύπος να ασχοληθεί με αυτό κάνοντας το να ξεπεράσει τα όρια της Πόλης αυτής αλλά και τον τότε δήμαρχο να ασχοληθεί με αυτό.
Λίγες ημέρες μετά, ο δήμαρχος της Πόλης συνοδεύοντας τον πωλητή χτύπησαν την πόρτα του επισκόπου.
Του επέστρεψαν το εγκόλπιο ενώ ζητήθηκε και συγνώμη για την στάση αυτή. Ο μακαριστός Θεόκλητος επέμενε προς τον πωλητή να το κρατήσει.
Αυτό δεν ήταν δυνατό όμως…
Μα δεν μπορούσε να διανοηθεί και ο μητροπολίτης αυτός να το κρατήσει, έτσι την επόμενη χρονιά όταν μετέβηκε για προσκύνημα στην Παναγία την Προυσιώτισσα, φόρεσε εκείνο το εγκόλπιο ξανά μετά από τόσο καιρό και καθώς προσκύνησε την εικόνα της Παναγίας έβγαλε το εγκόλπιο και το αφιέρωσε στην Χάρη της, ίσως και σαν άλλος Καραϊσκάκης όπως είχε κάνει με τα αστέρια του ο περίφημος οπλαρχηγός 170 χρόνια πριν στο ίδιο ακριβώς σημείο, μπροστά στην ίδια εικόνα της Παναγίας.
Τις μεσιτείες του να έχουμε.
Την ευχή σου δέσποτα μου που ακόμη θυμάμαι την αγάπη, την πατρική σου στοργή και αγκάλη εκεί στο ιερό του Αγίου Σπυρίδωνα κάθε χρόνο ανήμερα της εορτής του Αγίου της Πόλεως μας.
ΠΗΓΗ: iaitoloakarnania.gr
