Στις 9 Ιουνίου 2006, στη διάρκεια ένοπλης ληστείας στην Πατησίων, μια σφαίρα διαπέρασε το στόμα του, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν γραφτό να επιζήσει και να συνεχίσει να απολαμβάνει τις δύο μεγάλες αγάπες του, το μπάσκετ και την Αστυνομία, έχοντας ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή…
Το χρονικό
Ήταν 9 Ιουνίου 2006, όταν τρία άτομα εισβάλουν στη Eurobank της οδού Πατησίων, λίγο πριν κλείσει…Βγάζουν πιστόλια και είναι έτοιμοι για την ληστεία. Μέσα στο υποκατάστημα υπάρχουν ήδη αστυνομικοί, που αντιδρούν αμέσως και πυροβολούν. Οι τρεις ληστές βγαίνουν τρέχοντας και κρατώντας έναν όμηρο, διασχίζουν την Πατησίων. Αρχίζουν την ανταλλαγή πυρών με τους αστυνομικούς που έχουν γίνει ακόμη περισσότεροι και καταφθάνουν από όλα τα σημεία της Πατησίων. Το κυνήγι συνεχίζεται στα γύρω στενά…
Οι αστυνομικοί ελευθερώνουν τον όμηρο και πιάνουν δυο από τους ληστές των οποίων οι σφαίρες από τα όπλα τους έχουν πλέον τελειώσει και είναι επίσης, τραυματίες. Ένας αστυνομικός τραυματίζεται σοβαρά στο πρόσωπο. Είναι ο αστυνομικός της Άμεσης Δράσης και αθλητής μπάσκετ της ομάδας του Αλίμου Θωμάς Νίκου. Ο τραυματισμός του είναι δύσκολος, γίνονται αλλεπάλληλες εγχειρίσεις και οι γιατροί τον προειδοποιούν ότι οποιαδήποτε ζημιά θα του επιβαρύνει την επούλωση του τραύματος.
Ο ίδιος δηλώνει:
«Ήταν μεσημέρι και ο ήλιος σε τύφλωνε. Αυτό όμως ήταν και το στοιχείο που μου έσωσε τη ζωή. Βγάζοντας το κεφάλι μου από την κάλυψη μιας κολόνας αισθάνθηκα το φως εκτυφλωτικό και ενστικτωδώς έκλεισα τα μάτια και άνοιξα το στόμα μου.
Τότε με χτύπησε η σφαίρα, η οποία διέλυσε όλα μου τα δόντια, αλλά για καλή μου τύχη από την πρόσκρουση άλλαξε πορεία και σφηνώθηκε στην κάτω γνάθο. Ήταν 9 Ιουνίου 2006 – το θυμάμαι σαν τώρα -, έξι ημέρες μετά την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος της Α2. Τότε αγωνιζόμουν στον Άλιμο. Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς υπέγραψα στη Νήαρ Ηστ» αφηγείται στο «Βήμα» και χαμογελά πονηρά σαν μικρό παιδί, καθώς οι γναθοχειρουργοί που ανέλαβαν να αποκαταστήσουν τη βλάβη με απανωτές επεμβάσεις τον είχαν προειδοποιήσει ότι τυχόν τραυματισμός στο ίδιο σημείο θα επιβράδυνε την επούλωση του τραύματος και θα τον οδηγούσε ξανά στο χειρουργείο.
Οι μεγάλες αγάπες
«Οι γιατροί μού είπαν να αποφεύγω τις επαφές. Αυτό όμως ήταν αδύνατο. Το μπάσκετ είναι άθλημα επαφών και, όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς, για την αγάπη σου μερικά πράγματα τα θυσιάζεις. Ποιος ξέρει; Ίσως να είχα από μικρός άγνοια κινδύνου, η οποία μου έχει βγει πάρα πολλές φορές στα γήπεδα. Το μπάσκετ όμως είναι για μένα διασκέδαση. Δεν είναι η δουλειά μου αλλά το χόμπι μου. Το ότι έχω καταφέρει να αγωνίζομαι στην Α1 οφείλεται στην αγάπη και στο πάθος που έχω για το άθλημα. Το μπάσκετ μού αρέσει και το κάνω με όλη μου την καρδιά. Οι δύο μεγάλες μου αγάπες, εξαιρουμένης της οικογένειάς μου, είναι το μπάσκετ και η Αστυνομία. Έκτοτε βέβαια αγωνίζομαι με ειδικό προστατευτικό μασελάκι» εξομολογείται ο Νίκου.
Πώς προέκυψε όμως η επιθυμία του να εργαστεί στην Ελληνική Αστυνομία και δη στην Αμεση Δράση, η οποία έρχεται καθημερινά σε επαφή με τους πιο επικίνδυνους κακοποιούς;
«Το επάγγελμα αυτό πάντα μου άρεσε γιατί ο αδελφός του πατέρα μου ήταν αξιωματικός της Αστυνομίας. Με γοήτευε το ότι μπορούσες να βοηθήσεις τους ανθρώπους και να προσφέρεις στο κοινωνικό σύνολο. Μπήκα το 1999 μέσω πανελλήνιων εξετάσεων και αμέσως μετά την αποφοίτησή μου από τη σχολή έπιασα δουλειά στην Αμεση Δράση. Ηθελα μια υπηρεσία που να έχει αδρεναλίνη. Δουλεύεις έξω καθημερινά και νιώθεις πραγματικά αστυνομικός. Εχω εμπλακεί σε αρκετές καταδιώξεις, όπως και σε περιστατικά με πυροβολισμούς. Κανένα όμως δεν είχε διαρκέσει τόση ώρα όπως το συμβάν στην Πατησίων. Υπήρχε έντονη ανταλλαγή πυροβολισμών και σίγουρα κράτησε πάνω από δέκα λεπτά. Δεν είναι τυχαίο ότι βρέθηκαν γύρω στους 95 κάλυκες» ανακαλεί στη μνήμη του ο 32χρονος αστυνομικός, ο οποίος δεν διστάζει να αποκαλύψει ότι «στο τέλος συνελήφθησαν μόνο οι δύο από τους τρεις ληστές»…
Σε νέο πόστο
Μετά το συμβάν, που κόντεψε να είναι θανατηφόρο, ο Νίκου, ο οποίος έχασε βάρος λόγω της δυσκολίας να τραφεί («για αρκετό καιρό δεχόμουν την τροφή με καλαμάκι, με αποτέλεσμα οι μασητήριοι μύες να ατροφήσουν και να πρέπει να περάσει σημαντικό διάστημα για να καταφέρω να φάω κανονικά» μας λέει) επέστρεψε για περίπου έξι μήνες στην Άμεση Δράση, «την οποία θα υπηρετούσα ακόμη και σήμερα αν δεν απελευθερωνόταν θέση στην Υπηρεσία Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της Αστυνομίας, η οποία απασχολεί αρκετούς αθλητές που έχουν σημειώσει διακρίσεις με τις μικρές εθνικές ομάδες ή έχουν φέρει διακρίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων και Αστυνομίας, όπως εγώ. Αλλωστε, τα χαρτιά μου για τη μετάθεση τα είχα καταθέσει πολύ προτού τραυματιστώ στη ληστεία της Πατησίων».
Οι αντιδράσεις
Στα γήπεδα της ελληνικής επικράτειας ο Νίκου δεν αντιμετώπισε προβλήματα και ενοχλητικές συμπεριφορές. Οι συμπαίκτες του βέβαια γνώριζαν τη διπλή ιδιότητά του αλλά απέφευγαν τα πειράγματα βλέποντας τον… μαραθώνιο που έτρεχε καθημερινά για να είναι συνεπής στις προπονήσεις.
«Έχω παίξει σε αρκετά γήπεδα αλλά δεν μου έχει τύχει κάτι δυσάρεστο. Ίσως να μη με αναγνώριζαν οι οπαδοί των άλλων ομάδων. Όσο για τους συμπαίκτες μου, όχι μόνο δεν μου έκαναν πλάκες, αλλά γνωρίζοντας ότι εργαζόμουν στην Άμεση Δράση και ότι ήμουν κάθε μέρα στους δρόμους το εκτιμούσαν. Τις περισσότερες φορές είχα νυχτερινή βάρδια 21.00-05.30, αλλά ποτέ δεν έχασα την πρωινή προπόνηση που άρχιζε στις 9.00, μολονότι με τρεις ώρες ύπνου χρειαζόταν να οδηγήσω από το σπίτι μου στο Περιστέρι ως τον Άλιμο. Μπορώ να πω ότι η συνέπεια και η αφοσίωση που έδειχνα έκαναν τους συμπαίκτες μου να με εκτιμούν περισσότερο» θυμάται με υπερηφάνεια ο έμπειρος γκαρντ.
Περί αξιών…
«Άλλαξα θεαματικά τρόπο σκέψης»
Το δραματικό και αξέχαστο συμβάν του 2006 έκανε τον Θωμά Νίκου άλλο άνθρωπο, καθώς τον οδήγησε να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του και την ιεράρχηση των αξιών του. «Άλλαξε θεαματικά ο τρόπος σκέψης μου. Κατάλαβα ότι το πιο σημαντικό αγαθό είναι η υγεία. Η οικογένειά μου και η υγεία έρχονται πρώτα και όλα τα άλλα ακολουθούν. Μετά το συμβάν δίνω περισσότερη σημασία στις προσωπικές σχέσεις. Τηλεφωνώ πιο συχνά στους φίλους μου, ενώ προηγουμένως υπήρχαν φορές που το αμελούσα. Αν παλαιότερα έλεγα στη γυναίκα μου μια φορά “σ’ αγαπώ”, τώρα το λέω δέκα. Η μεγάλη αλλαγή στη συμπεριφορά μου έγκειται στο ότι πλέον δίνω πιο πολλή σημασία στους ανθρώπους που έχω γύρω μου. Αυτό θα πρότεινα σε όλους. Θα ήθελα να μπορούσαν να καταλάβουν, χωρίς φυσικά να βιώσουν αυτά που βίωσα εγώ, πόσο ασήμαντα είναι τα υλικά αγαθά που μάταια επιζητούν. Να μπορούσαν να το συνειδητοποιήσουν ανώδυνα και όχι όπως εγώ» λέει με πειθώ ο 32χρονος μπασκετμπολίστας, ο οποίος με αφορμή την πρόσφατη εμπλοκή ανδρών της Αστυνομίας σε υπόθεση διακίνησης ναρκωτικών καυτηρίασε τέτοιου είδους παράνομες συμπεριφορές και απέστειλε το μήνυμά του στα νέα παιδιά, που σκέφτονται να ακολουθήσουν τον δρόμο του:
«Όποιος βάζει το δάχτυλό του στο μέλι, πρέπει να πηγαίνει φυλακή. Θυμάμαι ότι ήρθα από την Άρτα μόνος μου. Ζούσα μόνος μου και με τα περίπου χίλια ευρώ που έπαιρνα φρόντιζα να τα βγάζω πέρα. Κυκλοφορούσα όμως με παπάκι, όχι με Mercedes και BMW. Αν θέλεις να μπεις στην Αστυνομία, πρέπει να μπεις γιατί την αγαπάς. Όσοι με ρωτούν, λοιπόν, τους απαντώ: “Πλούσιοι στην Αστυνομία δεν θα γίνετε ποτέ. Θα έχετε τα προς το ζην, αλλά δεν θα πλουτίσετε”. Υπάρχουν αμέτρητοι πειρασμοί, αυτό μπορώ να σας το βεβαιώσω, αλλά εκεί φαίνεται η δύναμη του χαρακτήρα. Αν είναι να μπεις στην Αστυνομία για να πας στην άλλη πλευρά του νόμου, καλύτερα να διαλέξεις πλευρά εξαρχής. Εφόσον επιλέγεις ένα επάγγελμα, οφείλεις να το υπηρετήσεις, είτε λέγεσαι αστυνομικός είτε γιατρός είτε εκπαιδευτικός είτε δημοσιογράφος. Μόνον έτσι μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια»…
ΠΗΓΗ: korinthostv.gr
