Άρθρο του Ποτσίκα Πέτρου , προέδρου της Ε.Α.Υ.Αιτωλίας
Η Διεύθυνση Αστυνομίας Αιτωλίας εξακολουθεί να στεγάζεται, εν έτη 2025, σε ένα κτήριο που περισσότερο θυμίζει μνημείο μιας περασμένης εποχής παρά υπηρεσιακό χώρο που εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας σύγχρονης Αστυνομίας. Πρόκειται για ένα κτήριο κατασκευής του 1856, το οποίο όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται πλέον στις στοιχειώδεις προδιαγραφές ασφάλειας και λειτουργικότητας, αλλά σε πολλά σημεία αποτελεί και κίνδυνο για όσους εργάζονται ή επισκέπτονται καθημερινά το χώρο. Παρά τη φθορά των δεκαετιών, τη διάβρωση, τα προβλήματα υγρασίας και τις απαρχαιωμένες εγκαταστάσεις, το κτήριο αυτό εξακολουθεί να φιλοξενεί δεκάδες αστυνομικούς, οι οποίοι καλούνται να επιτελέσουν το καθήκον τους σε συνθήκες που προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την έννοια της δημόσιας υπηρεσίας.
Η έλλειψη σωστής συντήρησης όλα αυτά τα χρόνια δεν είναι αποτέλεσμα μόνο αδιαφορίας. Είναι και προϊόν μιας διαχρονικής νοοτροπίας ευθυνόφοβων διοικούντων, που προτίμησαν να συμβιβαστούν με την εικόνα της παρακμής παρά να αναλάβουν την ευθύνη να αλλάξουν κάτι. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνώριζε. Το πρόβλημα είναι γνωστό σε όλους εδώ και χρόνια. Η σημερινή κατάσταση είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς αλυσίδας παραλείψεων, αδιαφορίας και ανικανότητας. Το κτήριο δεν διαθέτει κανέναν μηχανισμό προσβασιμότητας για Α.Μ.Ε.Α. — ούτε ράμπα, ούτε ανελκυστήρα. Για παράδειγμα γραφεία που εξυπηρετούν καθημερινά εκατοντάδες πολίτες, βρίσκονται σε ορόφους του κτηρίου. Όποιος πολίτης έχει κινητικό πρόβλημα απλώς δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Σε μια εποχή που η ισότητα και η προσβασιμότητα είναι αυτονόητα δικαιώματα, η Δ.Α. Αιτωλίας λειτουργεί λες και βρισκόμαστε όταν χτίστηκε το ίδιο το κτήριο, δύο αιώνες πριν.
Οι συνθήκες εργασίας των αστυνομικών είναι εξίσου απαράδεκτες. Οι χώροι είναι ελάχιστοι, οι υποδομές ανεπαρκείς, και η συνύπαρξη πολλών υπηρεσιών σε κοινά γραφεία δημιουργεί ασφυκτική κατάσταση. Υπάλληλοι διαφορετικών αρμοδιοτήτων μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο, χωρίς ιδιωτικότητα, χωρίς χώρο συγκέντρωσης, χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στη φύση του έργου τους. Είναι κοινό μυστικό ότι η λειτουργία της Διεύθυνσης πολλές φορές καθυστερεί ή δυσχεραίνεται απλώς και μόνο από τις συνθήκες εργασίας και όλα αυτά εις βάρος των απλών πολιτών.
Προσθέστε σε αυτό και το γεγονός ότι το κτήριο βρίσκεται σε κεντρικό της πόλης του Μεσολογγίου, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. Καθημερινά, οι ανάγκες της υπηρεσίας απαιτούν τη στάθμευση υπηρεσιακών οχημάτων μπροστά στο κτήριο, καταλαμβάνοντας χώρους πάρκινγκ και, αρκετές φορές, αποκλείοντας προσωρινά την κυκλοφορία. Ο δρόμος κλείνει, οι πολίτες αγανακτούν, και η εικόνα μιας υπηρεσίας που “μπλοκάρει” την πόλη γίνεται όλο και πιο συχνή. Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι των αστυνομικών που απλώς προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά της Διοίκησης και της Πολιτείας που τόσα χρόνια δεν φρόντισαν να τους εξασφαλίσουν ένα κατάλληλο χώρο λειτουργίας.
Εδώ και αρκετά χρόνια έχει ξεκινήσει η κατασκευή του νέου Αστυνομικού Μεγάρου Αιτωλίας, το οποίο σύμφωνα με τη μελέτη προβλέπεται να αποτελείται από τρία επίπεδα – ισόγειο, πρώτο και δεύτερο όροφο – και να πληροί όλες τις προϋποθέσεις ενός σύγχρονου δημόσιου κτηρίου. Μέχρι σήμερα όμως η κατάσταση είναι απογοητευτική: έχει ολοκληρωθεί μόνο το ισόγειο, το οποίο περιλαμβάνει μόλις 20 γραφειακούς χώρους, προφανώς ανεπαρκείς για τη στέγαση όλων των υπηρεσιών.
Και εδώ αρχίζει το πραγματικά περίεργο. Η Διεύθυνση Αστυνομίας Αιτωλίας, σε έγγραφα που έχει αποστείλει, εμφανίζει τα τετραγωνικά μέτρα των γραφειακών χώρων του νέου κτηρίου πολύ περισσότερα από όσα είναι στην πραγματικότητα. Το “λάθος” αυτό δεν είναι απλώς αριθμητικό. Είναι παραπλανητικό και ίσως καθοριστικό για τη διαδικασία μεταστέγασης. Διότι εάν παρουσιαστεί η ψευδής εικόνα ότι το ισόγειο επαρκεί για να στεγάσει το σύνολο των υπηρεσιών, τότε μπορεί να επιχειρηθεί μεταφορά χωρίς να έχουν ολοκληρωθεί οι υπόλοιποι όροφοι, όπως και φημολογείται, οδηγώντας σε ένα νέο, ακόμη πιο στενό και ασφυκτικό περιβάλλον.
Όταν διαπιστώθηκε το λάθος τον Αύγουστο του 2025, η απάντηση που έλαβα ήταν τουλάχιστον προσβλητική για τη νοημοσύνη και το κύρος κάθε υπαλλήλου: «Δεν είμαστε καλοί στα μαθηματικά και δεν είμαστε μηχανικοί». Μια απάντηση που δεν θα ταίριαζε ούτε σε μαθητή, πολλώ δε μάλλον σε ανώτατους αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας, οι οποίοι φέρουν θέση ευθύνης. Όταν ένας αξιωματικός σε τέτοια θέση επιλέγει να απαντήσει με ελαφρότητα, απαξιώνοντας την ουσία ενός σοβαρού διοικητικού ζητήματος, δεν προσβάλλει μόνο τον συνομιλητή του, αλλά το ίδιο το Σώμα που υπηρετεί.
Διότι όταν πρόκειται για δημόσιο έργο, δεν μιλάμε για αριθμούς σε χαρτί, αλλά για πραγματικές υποδομές που θα καθορίσουν το μέλλον δεκάδων ανθρώπων και υπηρεσιών. Η επίκληση άγνοιας ή αδυναμίας να υπολογιστούν σωστά τετραγωνικά μέτρα μόνο ως ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί. Αν πράγματι κάποιοι “δεν είναι καλοί στα μαθηματικά”, τότε προκύπτει σοβαρό ζήτημα επάρκειας και διοικητικής αξιοπιστίας. Αν όμως πρόκειται για μια εύκολη δικαιολογία που καλύπτει πίσω της σκοπιμότητες, τότε το θέμα αγγίζει πλέον τα όρια της συνειδητής παραπλάνησης.
Γιατί όταν εμφανίζεις λανθασμένα στοιχεία,(εν γνώση σου) το κάνεις είτε για να εξωραΐσεις την πραγματικότητα είτε για να εξυπηρετήσεις σκοπούς που δεν σχετίζονται με τη διαφάνεια και το δημόσιο συμφέρον. Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η παραποίηση στοιχείων. Μια παραποίηση που ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι, για να παρουσιαστεί ένα ημιτελές έργο ως “ολοκληρωμένο”, με στόχο είτε την επίσπευση διαδικασιών είτε την αποφυγή περαιτέρω χρηματοδότησης και λογοδοσίας. Κάποιος, λοιπόν, οφείλει να απαντήσει: ποιος ωφελείται από αυτό; Ποιος έχει συμφέρον να εμφανίζονται φουσκωμένα νούμερα και να δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς;
Η μεταστέγαση όλων των υπηρεσιών σε έναν και μόνο όροφο, θα έχει δραματικές συνέπειες τόσο για το προσωπικό όσο και για τη λειτουργικότητα. Το “στρίμωγμα” των συναδέλφων, η έλλειψη φυσικού χώρου, η συνεχής πίεση και ο θόρυβος θα επιδεινώσουν την ψυχολογική κόπωση και θα δημιουργήσουν ένα περιβάλλον ασφυκτικό, όπου δεν μπορεί να υπάρξει παραγωγικότητα ούτε επαγγελματισμός.
Είναι γνωστό και επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι το εργασιακό περιβάλλον επηρεάζει άμεσα την ψυχολογία και τη συμπεριφορά. Όταν ο αστυνομικός εργάζεται καθημερινά σε χώρους χωρίς άνεση, χωρίς καθαρό αέρα, χωρίς αίσθηση σεβασμού από την ίδια του την υπηρεσία, πώς να μην επηρεαστεί η στάση του απέναντι στον πολίτη; Όταν ο εργαζόμενος αισθάνεται απαξίωση, αδιαφορία και αδικία, η σχέση του με τον πολίτη αναπόφευκτα αλλοιώνεται και χάνει το ανθρώπινο πρόσωπό της.
Το ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν είναι πολλά, ποιος θέλει πραγματικά να παραμείνει η Δ.Α. Αιτωλίας σε αυτό το παλαιό, ετοιμόρροπο κτήριο. Ποιοι εξυπηρετούνται από αυτή τη στασιμότητα; Και κυρίως, ποιος θα υπογράψει ότι το νέο κτήριο “ολοκληρώθηκε” όταν στην πραγματικότητα έχει παραδοθεί μόνο το ισόγειο; Η αρχική σύμβαση προέβλεπε την παράδοση τριών επιπέδων. Αν σήμερα κάποιοι επιδιώκουν να παρουσιαστεί ως ολοκληρωμένο ένα έργο κατά το ένα τρίτο, τότε πρόκειται για μεθοδευμένη συγκάλυψη και όχι για τυπικό σφάλμα.
Η κοινωνία του Μεσολογγίου, οι αστυνομικοί υπάλληλοι και οι πολίτες αυτής της περιοχής αξίζουν διαφάνεια και σεβασμό. Η παραμονή σε ένα κτήριο του 19ου αιώνα, χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες ασφαλείας, είναι προσβολή όχι μόνο για τους αστυνομικούς, αλλά και για το ίδιο το κράτος που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Η ευθύνη ανήκει σε όλους όσοι γνώριζαν και σιώπησαν, σε όσους υποβάθμισαν τα προβλήματα, σε όσους αρκέστηκαν στο “έτσι τα βρήκαμε”.
Η σιωπή, όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι ώρα να μιλήσουν όλοι οι τοπικοί φορείς και – πρωτίστως – το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Να δοθούν ξεκάθαρες απαντήσεις: Γιατί τόσα χρόνια μετά η κατασκευή του νέου Μεγάρου παραμένει ανολοκλήρωτη; Ποιος ευθύνεται για την καθυστέρηση και ποιος θα εγκρίνει την παραλαβή ενός έργου που δεν έχει ολοκληρωθεί;
Οι Αστυνομικοί της Δ.Α. Αιτωλίας δεν ζητούν πολυτέλειες· ζητούν ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αξιοπρέπεια και σεβασμό. Η κοινωνία του Μεσολογγίου αξίζει μια Αστυνομία που θα λειτουργεί σε ένα σύγχρονο, ασφαλές και πλήρως εξοπλισμένο κτήριο – όχι σε ένα απομεινάρι του 1856. Κάποιοι μπορεί να αδιαφορούν ή να προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο. Όμως ο χρόνος της σιωπής τελείωσε.
